Prolog

To opowiadanie o trudnym uczuciu w blasku fleszy. Historia toczy się w rzeczywistości nie całkiem alternatywnej. Sława, której wielu z nas tak  pożąda ma też swoje ciemne oblicze. 
Dwóch, kiedyś ogromnie kochających się ludzi ma okazję zacząć wszystko od nowa. Czy stara intryga, która ich rozdzieliła wyjdzie na jaw? Czy będą umieli sobie wybaczyć? A może znajdzie się ktoś trzeci, komu uda się ich połączyć? 
W tym świecie małżeństwa homoseksualne są zawierane swobodnie, a medycyna stoi na o wiele wyższym poziomie od naszej. Mężczyźni mogą zachodzić w ciążę na skutek wywołanej celowo, kilka pokoleń wcześniej, mutacji genetycznej. Ich narządy wewnętrzne różnią się jednak całkowicie od kobiecych.

W poczekalni Szpitala Wojewódzkiego był straszny tłok i tylko nielicznym udało się zająć miejsca siedzące. Chorzy, zmęczeni ludzie, którzy niejednokrotnie przyjeżdżali tutaj z bardzo daleka, podpierali ściany, kucali lub desperacko siadali wprost na podłodze, cierpliwie czekając na swoją kolej. Czasami tylko ktoś się wyłamywał, sarkając na dzisiejszą służbę zdrowia. Wszyscy spoglądali wtedy po sobie i szeptali ze współczuciem.

- To nowy – patrzyli na takiego delikwenta kiwając  smutno głowami ze zrozumieniem wynikającym z długiego cierpienia. Doskonali wiedzieli dlaczego się tak kręci i niecierpliwi. Czekał na wyrok, który zaważy na całej jego przyszłości. Poradnia Onkologiczna to miejsce, gdzie codziennie życie miesza się ze śmiercią, a lekarz jest zastępcą Boga i tak jak on, kieruje na prawą lub na lewą stronę. Wiadomości zwykle były tragiczne, ale bywały tutaj też radosne chwile. Łzy szczęścia i ulgi u wychodzących z gabinetu ludzi świadczyły wymownie o odmianie losu. Wśród tego tłumu stał na uboczu młody, blady mężczyzna i cicho rozmawiał z niewysoką, korpulentną kobietą stojącą u jego boku. Gdy z głośnika rozległo się jego nazwisko drgnął i z widocznym strachem na szczupłej twarzy wszedł do gabinetu. Siedzący za biurkiem siwowłosy lekarz wskazał mu miejsce siedzące.

- Panie Karski mamy już wszystkie pana wyniki. Mam dla pana dwie wiadomości. Guz, który ma pan w brzuchu nie jest złośliwy i trzeba go jak najszybciej usunąć. Druga niestety jest nieco gorsza. Umiejscowił się miedzy dużymi naczyniami i w pobliżu ważnych splotów nerwowych. Operacja będzie bardzo trudna i niebezpieczna. Ma pan 50 % szans na przeżycie. Jeśli ma pan jakieś nieuregulowane sprawy rodzinne, to proszę się tym zająć jeszcze w tym tygodniu. Ma pan ogromne szczęście, bo mogę panu zaoferować dość szybki termin zabiegu. Za tydzień ma pan się zgłosić do mnie o godzinie dziewiątej na oddziale.

- Panie doktorze czy operacja jest konieczna? Jestem ojcem samotnie wychowującym dziecko i nie mam komu powierzyć Michałka – zapytał drżącym głosem chłopak.

- Bez zabiegu przeżyje pan najwyżej kilka tygodni. Przykro mi, ale nie ma innej alternatywy – lekarz popatrzył na niego zatroskany.

- W takim razie niedługo się zobaczymy – odparł stanowczo. Zrozpaczony wbił paznokcie w dłonie usiłując się opanować.

- Zobaczy pan, że wszystko będzie w porządku. Jest pan młodym, ogólnie zdrowym człowiekiem więc powinno się nam udać. Mamy tutaj naprawdę dobrych chirurgów – uśmiechnął się pocieszająco lekarz. Chłopak podniósł się gwałtownie i nagle zakręciło mu się w głowie. Serce biło mu bardzo szybko i zaczęło mu się robić ciemno przed oczami. Chciał uchwycić się biurka, ale nie zdążył. Osunął się bez przytomności na ziemię.

- Siostro wózek – krzyknął zdenerwowany lekarz. – Proszę zadzwonić na salę operacyjną, że mamy nagły przypadek.

Siedząca pod drzwiami kobieta ze strachem obserwowała rozwój wypadków i kiedy zobaczyła kogo wywożą z gabinetu chwyciła się za głowę. Przypadła do wózka wołając imię mężczyzny.

- Jacek, na miły bóg! – niestety nie otrzymała żadnej odpowiedzi. - Co z nim? – zapytała wiozących go pielęgniarzy.

- Jest pani krewną? – zapytał jeden z nich, a widząc jak potakuje, dodał – Idzie na zabieg w trybie nagłym. Proszę zawiadomić resztę rodziny – popchnął mocniej wózek z nieprzytomnym mężczyzną i zniknęli za załomem korytarza. Kobieta stała oszołomiona nie wiedząc co z sobą począć.

- Jakiej rodziny? Przecież on oprócz mnie nie ma nikogo – wyszeptała trzęsącym się głosem. – Muszę wziąć się w garść – uderzyła się dłonią w policzek. – Zośka nie waż się panikować, zostałaś mu tylko ty! Najpierw pójdę po Michałka do przedszkola, a potem się zobaczy – energicznie pomaszerowała do wyjścia i wkrótce znalazła się na ruchliwej ulicy. Wsiadła do przejeżdżającego busa i po chwili stała już przed małym budynkiem pomalowanym na jasne kolory. W otaczającym go pięknym ogrodzie bawiły się wesoło dzieci. Zadzwoniła do bramki.

- Jestem Zofia Karska i przyszłam po Michałka – powiedziała do domofonu. Nie upłynęło pięć minut jak ukazała się nauczycielka prowadząca czarnowłosego malucha. Chłopczyk radośnie pomachał do czekającej kobiety.

- Zosiu, a gdzie jest tatuś? Miał po mnie przyjść – powiedział cieniutkim głosikiem, rozglądając się na wszystkie strony.

- Tatuś musiał zostać w szpitalu i będzie miał operację. Jutro go odwiedzimy. Musimy mu naszykować piżamki i ręczniki. Pomożesz mi? Mamy sporo pracy – uśmiechnęła się do niego kobieta.

- To dlatego, że bolał go brzuszek? – zapytał strapiony malec marszcząc małe czółko.

- Tak kochanie, ale niedługo wyzdrowieje i pojedziemy na wakacje. Tatuś będzie potrzebował spokoju i wypoczynku – zamyśliła się głęboko Zosia. – Ale skąd wziąć na to pieniądze?

- Mam w skarbonce – odezwał się niespodziewanie chłopczyk. – Może nam nie starczyć – dodał poważnie.

- Kociątko to miło, że chcesz pomóc. Masz dobre serduszko, że chcesz mi dać swoje oszczędności. Tak długo zbierałeś na komputer. Mam jednak lepszy pomysł – dodała z błyskiem w oku. – To będzie nasza tajemnica i masz nikomu o tym nie mówić. Zrobimy tacie niespodziankę – przyśpieszyła kroku. – Najwyższy czas by Pan Wielki Zdrajca zrobił coś dla syna . Jacek mnie potem zabije, ale trudno, dumą się jeszcze nikt nie najadł – powiedziała cicho sama do siebie. Po drodze zrobili jeszcze zakupy w Biedronce. Michałek chodził ze skupioną minką po sklepie, wybierając artykuły i patrząc przy tym za każdym razem na cenę. Wyglądał przy tym tak poważnie, że zmartwiona kobieta wybuchnęła śmiechem.

- Oj, będzie z ciebie niezły księgowy – pogłaskała go po kędzierzawej główce. – Nie mam pojęcia jakim cudem taki dzieciak, umie tak dobrze liczyć. – Po powrocie do domu pochowali przyniesione produkty i rozpoczęły się poszukiwania. Na szczęście mieszkanie Karskiego było bardzo małe, niecałe czterdzieści metrów kwadratowych. Mieściło się w komunalnych blokach. Składały się na nie dwa pokoiki, kuchnia i łazienka, było bardzo skromnie i prosto urządzone. Wszystko sprawiało bardzo przytulne wrażenie.

- Michałku, wiesz gdzie tata trzyma wszystkie dokumenty? – zapytała Zofia po godzinie daremnych poszukiwań.

- W kuchni – chłopczyk podreptał do kredensu i wskazał na małą kasetkę. – Mnie nie wolno otwierać tego pudełka. Kiedyś wszystko wysypałem i tatuś powiedział, że jestem małą paskudą. Dostałem klapsa w pupę – żalił się dzieciak.

- W takim razie sama to przejrzę, a ty pooglądaj sobie bajeczki. Potem spakujemy rzeczy dla taty – powiedziała kobieta i zaczęła przeglądać papiery. – Znalazłam – wykrzyknęła po chwili tryumfalnie. - Trzeba będzie tylko zrobić odpis i napisać list do Pana Dupka - pomachała zwycięsko aktem urodzenia i świadectwem ślubu. – Ależ ten Jacek niemądry, że do tej pory nie wystąpił o alimenty. Będzie wściekły jak się dowie co zrobiłam. Nie ma jednak sensu, żeby on tutaj klepał biedę i zaharowywał się na śmierć, a Pan Jestem Taki Wspaniały obrzucał brylantami kolejnych kochanków.

………………………………………………………………………………………

Upłynęło kilka dni. W pięknej, luksusowej willi nad oceanem, w eleganckim gabinecie siedział młody sekretarz i segregował codzienną pocztę. Była tego spora sterta. Pokręcił ze zniechęceniem głową, westchnął i zabrał się ostro do pracy. Zamiast za biurkiem usiadł na dywanie i wysypał całą zawartość worka. Tak zastał go Max Norr i przez chwilę obserwował bez słowa.

- Jest coś ciekawego? – zapytał znienacka, przyprawiając chłopaka o palpitacje serca.

- Boże, czy mógłby się pan tak nie skradać, omal nie zszedłem na zawał –demonstracyjnie chwycił się za klatkę. Podniósł się jednak natychmiast do pozycji pionowej i zasalutował służbiście. Widać było, że darzy chlebodawcę ogromnym respektem. – Większość to listy od fanów, a jeden przyszedł aż z Polski. To taki mały kraj na wschodzie Europy.

- Wiem gdzie to jest – odezwał się chłodno mężczyzna – podaj mi go natychmiast. Pośpiesz się, jestem dzisiaj bardzo zajęty. Musimy zrobić jeszcze jedną próbę przed jutrzejszym koncertem. Ten cholerny chórek ciągle się myli - wyciągnął rękę po kopertę. Usiadł za biurkiem i otworzył list. Ze środka wypadły dwa dokumenty. Przeczytał je ze zmarszczonymi brwiami i pobladł na twarzy.

- Mój Boże to niemożliwe! – krzyknął mocno zdenerwowany i odgarnął czarne włosy z czoła. – Jimi weź te papiery i sprawdź natychmiast ich autentyczność. Masz milczeć jak grób bo urwę ci jaja. To poważna sprawa. – Zaciekawiony sekretarz wziął od niego kartki, rzucił na nie okiem i zdębiał.

- Czy to może być prawda? – zapytał ostrożnie chłopak, równie zaszokowany co mężczyzna.

- Zaczekaj, zobaczę co jest w liście, ale myślę, że chyba mam syna – mężczyzna zwrócił na chłopaka zimne, błękitne oczy za którymi tak szalały jego fanki. Widać było, że jest kompletnie wytrącony z równowagi o co na ogół było nietrudno. Słynny piosenkarz rockowy Norr, słynął na całą Amerykę  ze swojego wybuchowego charakteru. Jimi jednak pracował dla niego od trzech lat i wcale się nie uskarżał. Na początku bał się nawet głośniej oddychać w jego obecności, ale szybko się zorientował, że jeśli solidnie pracuje to Max nigdy się go nie czepia. Chyba, że wpadł w jeden z tych swoich paskudnych humorków. Wtedy wszyscy domownicy po prostu schodzili mu z drogi i tyle. Dom był ogromny i łatwo było w nim znaleźć jakiś spokojny zakątek. Norr zaczął czytać, a obserwujący go z niepokojem Jimi dostrzegł jak coraz mocniej zaciskał palce na papierze. Pod koniec o mało go nie roztargał panując nad sobą resztkami sił.

Panie Norr

Nazywam się Zofia Karska i jestem bliską krewną Jacka Karskiego, który w tej właśnie chwili walczy o życie w szpitalu. Pana mąż, wiem że nie macie rozwodu, jest bardzo dumnym człowiekiem i do tej pory jakoś dawał sobie radę sam przy mojej niewielkiej pomocy. Przez wiele lat klepał biedę, bo z powodu dziecka nigdy nie udało mu się ukończyć studiów. Piszę do Pana bez jego wiedzy, ponieważ myślę, że najwyższy czas z tym skończyć. Michałek jest także Pana synem i należą mu się alimenty. Nie mam pojęcia co was poróżniło, bo Jacek nigdy nie chciał o tym mówić, a kiedy nalegałam zamykał się potem w pokoju i płakał do poduszki.

Jeśli Jackowi uda się przeżyć zabieg będzie potrzebował kilku miesięcy rehabilitacji i rekonwalescencji, aby przyjść do siebie. Ja jestem tylko skromną emerytką i nie jestem w stanie zapewnić mu odpowiednich warunków. Uważam, że to Pana zadanie. Jacek jest uparty i nigdy nie pozwoli mi oddać sprawy do sądu rodzinnego. Mogę tylko polegać na Pana przyzwoitości.

                                                                                                                  Zofia Karska

Ps: Mój numer telefonu 457932072 i adres Jacka- Kraków ul. Misia ¾ Polska

Norr siedział przez chwilę zamyślony. Widać było, że odpłynął myślami do przeszłości. Najwyraźniej coś mu się bardzo nie zgadzało, bo mruczał pod nosem paskudne przekleństwa. W końcu poderwał się ze stołka i spojrzał na sekretarza.

- Jimi, jutro wieczorem wylatujemy do Polski. Powiedz, żeby spakowano mi lekką, podręczną torbę. Masz to tak zorganizować, aby nikt się o tym nie dowiedział. Najlepiej załatw jakiś prywatny transport. A i jeszcze coś, jedziesz ze mną. Mała wycieczka do egzotycznego kraju dobrze ci zrobi – poklepał zaskoczonego chłopaka po ramieniu.

- Ale tam podobno są wilki i białe niedźwiedzie, a w barach ze szklanek piją czysty spirytus. Tak mówił mój kuzyn, który pracował z jakimś Polakiem – odezwał się niepewnie Jimi.

- Może lepiej pogadaj z wujkiem Google, ty niedouczony bałwanie – pokręcił głową nad jego głupotą Max i pośpiesznie wyszedł z gabinetu.

..............................................................................................
Betowała Niebieska