Rozdział 1

Max stał na płycie prywatnego lotniska z niewielką podróżną torbą w ręce i z niepokojem obserwował duży, transportowy samolot, którym mieli polecieć. Spojrzał na Jimiego nieco zaskoczony, a ten tylko wzruszył ramionami.

- To nie będzie pierwsza klasa. Chciał pan anonimowości, więc miałem naprawdę niewielki wybór. Ta maszyna leci bezpośrednio do Krakowa i ma na pokładzie trochę niezwykłych pasażerów, ale jakoś sobie poradzimy – zerknął niepewnie na swojego chlebodawcę.

- W takim razie wsiadamy – mężczyzna zaczął wspinać się zwinnie po schodach. Wszedł do środka i dosłownie oniemiał. Wszędzie stały klatki z najróżniejszymi zwierzętami - małpami, papugami, pancernikami oraz wieloma innymi dziwnymi stworzeniami. Wszystkie drzemały, najwyraźniej potraktowane przez opiekunów jakimś środkiem usypiającym. Drugą rzeczą, która uderzyła w piosenkarza prawie odbierając mu oddech był straszliwy smród bijący od tej menażerii. Zatkawszy nos zaczął przepychać się do przodu. Pod ścianą stało parę niezbyt czystych foteli. To prawdopodobnie były przygotowane dla nich miejsca. Max bez słowa usiadł, zapiął pasy i przymknął oczy. Zaczął po cichu liczyć do stu głęboko oddychając.

- Dobrze się czujesz? – zapytał go zaskoczony jego zachowaniem sekretarz.

- Milcz i nie przeszkadzaj – warknął do niego Max – właśnie się zastanawiam, na który z dwunastu znanych mi sposobów mam cię zakatrupić.

- Może herbatki z melisą – pisnął chłopak, podając mu wyciągnięty z torby termos.

- Siedź i udawaj, że nie istniejesz idioto! – krzyknął wkurzony piosenkarz. – Zgotowałeś nam naprawdę piekielną podróż. Przez ten odór na pewno stracę węch na zawsze. – Wkrótce okazało się, że oprócz węchu może stracić także słuch. Obudzone jego wrzaskami zwierzęta zaczęły wydawać z siebie coraz bardziej przeraźliwe dźwięki. Samolot wzbił się sprawnie w powietrze, a biedny Jimi nakrył głowę gazetą, aby nie widzieć wbitych w niego, wściekłych oczu swojego szefa. Było to z pewnością najdłuższe dziesięć godzin w jego krótkim życiu. Przez cała drogę modlił się, aby Max nie wpadł w furię i nie udusił go pasami bezpieczeństwa. Kiedy wylądowali wreszcie w Krakowie był już na skraju wyczerpania nerwowego. Z ogromnym trudem podniósł się z fotela i podążył za mruczącym paskudne przekleństwa  piosenkarzem, strzepującym z siebie każdy pyłek jaki ośmielił się na nim osiąść. Pożegnali się z załogą i podążyli do pobliskiego parku. Usiedli na najbliższej ławce, a Max wyciągnął z kieszeni komórkę. Wystukał numer Zofii.

- Pani Karska, to ja Max Norr. Przed chwilą przyleciałem z moim sekretarzem do Krakowa. Chciałbym się z panią jak najszybciej zobaczyć i porozmawiać – po drugiej stronie zapanowało milczenie, słychać było tylko przyśpieszony ze zdenerwowania oddech kobiety. – Pani Zofio, czy wszystko porządku?

- O oczywiście, jestem tylko odrobinę zaskoczona – wyjąkała z trudem kobieta. – Prawdę mówiąc nie spodziewałam się, że pofatyguje się pan osobiście. Proszę podać adres,  niedługo po was przyjadę. Lepiej jak nie będziecie rzucać się w oczy.

…………………………………………………………………

Po upływie jakiejś godziny podeszła do nich przystojna kobieta w średnim wieku, zlustrowała ich od stóp do głów, pociągnęła nosem i odsunęła się dwa kroki do tyłu. Max wstał na jej widok i chciał się przywitać, ale w tym momencie głośno zaburczało mu w brzuchu. Zmieszał się lekko i po chwili wahania wyciągnął do niej rękę.

- Pani Zofia? Mam na imię Max, a ten pustak obok to Jimi.

- Tak, to ja i nie ma się czego wstydzić – wskazała na jego protestujący żołądek.

- Wiem, że wyglądamy nieciekawie, ale nie chciałem, żeby ktoś nas rozpoznał – westchnął ciężko Max, obciągając wielką bluzę z kapturem, w którą był ubrany.

- Nie tylko wyglądacie obaj jak podejrzany, młodzieżowy element, ale także śmierdzicie, jakbyście spędzili noc w stajni. Wpuścili was w tym stanie do pierwszej klasy? – zapytała kobieta z wesołymi błyskami w oczach.

- To była klasa MiiP, naprawdę unikalna – odparł Max i posłał Jimiemu groźne spojrzenie.

- MiiP? Nigdy o takiej nie słyszałam, pewnie jakaś nowość – stwierdziła niepewnie Zofia.

- MiiP czyli małpy i inne paskudztwa – warknął w stronę sekretarza Norr – Ten idiota załatwił nam przelot w samolocie transportowym razem z prawdziwym Zoo.

- Może jedźmy lepiej do domu. Przebierzecie się i weźmiecie prysznic  – kobieta zatkała usta pięścią, aby się nie roześmiać. Powarkujący, cuchnący jak koń Max oraz Jimi wyraźnie się za nią chowający przed szefem, to było więcej niż mogło znieść jej poczucie humoru. Zaczęła chichotać i wskazała na zaparkowany w pobliżu, łaciaty samochód.

- Czy to jakiś muzealny okaz? – zapytał Jimi, przyglądając się starej, odrapanej syrence. - Naprawdę działa?

- Dziecko – zwróciła się wyniośle do chłopaka – to Prychawka i jest chyba starsza od ciebie, więc postaraj się mówić o niej z większym szacunkiem. Wsiadajcie do tyłu – mężczyźni posłusznie zaczęli pakować się do auta, usiłując spełnić jej polecenie.

- Ale tu jest za ciasno – jęknął Max, próbując jakoś pomieścić swoje długie nogi.

- Nie narzekać! – rzuciła w ich kierunku kobieta. – Potraktujcie to jako turystyczną atrakcję. Jacek od trzech lat dojeżdża tym samochodem do pracy i nie narzeka – spojrzała wymownie na skrzywionego Maxa. – Musimy jeszcze odebrać Michałka z przedszkola. Po chwili dość karkołomnej jazdy zatrzymali się przed kolorowym budynkiem. Zofia wysiadła, nakazując im zaczekać na nią i najlepiej nie wychodzić z samochodu.

- Boże – jęknął wiercąc się Jimi.- Ten wrak nie ma chyba żadnych resorów. Mam wrażenie, że każdy kamień i wszystkie dziury na drodze odbiły się na mojej biednej pupie. Powinienem dostać premię za pracę w szkodliwych warunkach.

- Ja ci dam premię gamoniu, myślisz, że mój tyłek jest mniej wrażliwy niż twój? – Norr pociągnął chłopaka za ucho. W tym momencie pojawiła się kobieta z Michałkiem w ramionach. Postawiła chłopczyka na ziemi, a malec natychmiast włożył głowę do auta i zaczął przyglądać się zaciekawiony szturchającym się mężczyznom. Na jego widok natychmiast się uspokoili. Zwłaszcza Max nie mógł oderwać od niego zachwyconych oczu.

- Podobny do mnie prawda? – zapytał, nie spuszczając z chłopczyka wzroku.

- Ciociu dlaczego ci panowie się bili? Mówiłaś, że gentelmani tak nie robią – odparł Michaś z poważną minką.

- Może oni nie są gentelmanami – odparła sucho Zofia i zapięła małego w foteliku. – Ten po prawej to Max Norr twój drugi tatuś, a ten po lewej jego sekretarz Jimi Cart. Pojedziemy teraz do domu i coś przekąsimy , a potem udamy się w odwiedziny do szpitala. Chłopczyk umilkł i przez całą drogę przyglądał się z ogromnym zaciekawieniem piosenkarzowi.

- Ciociu wiesz –wyszeptał z przejęciem – on ma takie same czarne włoski jak ja, myślisz, że będę taki niegrzeczny jak on kiedy dorosnę?

- Broń cię boże dziecko, broń cię boże – pogłaskała go po kędzierzawej główce rozbawiona Zofia.

……………………………………………………

Następne dwie godziny mężczyźni spędzili w ciasnym mieszkanku Jacka. Wzięli prysznic i przebrali się w wygodne sportowe ubrania, które przywieźli ze sobą. Zofia zrobiła im jajecznicę na boczku, kanapeczki ze szczypiorkiem i gorącą aromatyczną herbatę. Pochłonęli wszystko w rekordowym tempie, ponieważ byli bardzo głodni. W samolocie panowały takie warunki, że nawet nie próbowali niczego włożyć do ust. Zosia usiadła z nimi przy stole i zmierzyła ich surowym wzrokiem.

- Musimy porozmawiać zanim pojedziemy odwiedzić Jacka. On o niczym nie wie, więc wejdę tam pierwsza i trochę go przygotuję. Powinien pan zawiadomić mnie o swoich planach wcześniej – zwróciła się z naganą do Maxa. – Teraz już za późno, jeśli ja mu nie powiem, to na pewno zrobi to Michałek. Proszę bardzo uważać na to, co pan mówi i nie denerwować męża. Dopiero pięć dni temu przeszedł poważną, rozległą operację. Lekarze cudem uratowali mu życie. Za trzy dni, jak wszystko dobrze pójdzie wróci do domu. Będziecie więc mieli obaj czas wszystko dobrze przemyśleć i przedstawić sobie nawzajem konkretne propozycje, bo chyba nie ma pan zamiaru odebrać mu syna – Zofia spojrzała na niego uważnie.

- Nie mam do tego prawa, ale chciałbym zabrać was do USA przynajmniej na czas rekonwalescencji Jacka – odezwał się spokojnie Norr. – Zaproszenie obejmuje także panią.

- Nie chciałabym wam przeszkadzać – odezwała się cicho Zofia.

- Myślę, że zarówno Jacek jak i Michaś ucieszą się z pani towarzystwa. Sądzę, że największym problemem będzie przekonanie do tej podróży mojego męża. Poróżniła nas naprawdę paskudna historia i coś mi się wydaje, że obu nas wyprowadzono w pole. Muszę koniecznie dowiedzieć się prawdy - westchnął ze smutkiem Max.

- W takim razie zbieramy się – klasnęła w ręce kobieta. – Michaś, chodź tutaj, pomogę ci zapiąć zamek. – Chłopczyk podbiegł do niej z czerwoną kurteczką.

- Pozwól, że ja to zrobię – wyciągnął do niego ręce Norr.

- Potrafisz? – spojrzał na niego nieufnie malec – Zacina się - wskazał pulchną łapką na zatrzask.

- Tutaj mieszkaliście z tatą od początku? – zapytał mężczyzna ze zmarszczonymi brwiami przyglądając się skromnemu, malutkiemu mieszkanku. Było bardzo czysto i schludnie, ale bieda wyglądała z każdego kąta. Najwidoczniej właścicielowi się nie przelewało i musiał ciężko walczyć o byt. Zagryzł usta, nie śmiejąc podnieść oczu na przysłuchującą się im Zofię.

- Tak, a ciocia w następnej klatce – odpowiedział śmiało maluch podskakując niecierpliwie.

………………………………………………........

Po kwadransie dzikiej jazdy zabytkowym wehikułem znaleźli się przed szpitalem. Wyjechali na piętro windą i zatrzymali się w niewielkiej wnęce, gdzie stało kilka wygodnych foteli. Zdenerwowana Zofia zacisnęła dłonie na oparciu jednego z krzeseł.

- Zaczekajcie tutaj. Wejdę tam razem z Michałkiem i za chwilę cię zawołam –zwróciła się do Norra. Na miękkich nogach weszła z chłopczykiem do pokoju, w którym leżał Jacek. Jak tylko ich zobaczył na jego bladą, szczupłą twarz wstąpił radosny uśmiech, a w piwnych oczach pojawiły się ciepłe iskierki.

- Co dzisiaj tak późno? – zapytał zaciekawiony, moszcząc się wygodnie na szpitalnym łóżku.

- Ee… - straciła resztki odwagi Zofia. - Mieliśmy gości i jakoś tak zzeszło – jąkała się nieporadnie.

- Coś ty taka zdenerwowana? Czyżby odwiedziły cię te harpie, siostry mojej matki? Trzeba było przyłożyć im miotłą – zaperzył się mężczyzna, poruszył niespokojnie i od razu złapał się za brzuch. – Cholera, kiedy to się wreszcie zagoi?

- Przestań się tak wiercić, po co się tak ekscytujesz – odezwała się uspokajająco kobieta, szarpiąc niespokojnie za brzeg kamizelki i unikając wzroku krewniaka.

- Wykrztuś to w końcu, bo widzę, że trzęsą ci się łapki. Może ten straszny samochód w końcu się rozpadł i musiałaś zrobić mu pogrzeb?

- Pyrchawka ma się dobrze tatusiu – odezwał się milczący do tej pory chłopczyk, wdrapał się na łóżko i przytulił delikatnie do mężczyzny. – Wszyscy nią przyjechaliśmy, tylko tatuś Max mówił brzydkie wyrazy, bo nie chciały mu się zmieścić nogi - trzepał mały z szybkością karabinu maszynowego.

- Zaraz zaraz, czy ty powiedziałeś właśnie tatuś Max? – spojrzał podejrzliwie na struchlałą kobietę. – Masz mi coś do powiedzenia?!

- Może tylko tyle, że czeka na korytarzu? – wymamrotała pod nosem, odsuwając się na bezpieczną odległość.

- Zooffiiaaa?! – wrzasnął ogłuszająco wściekły Jacek. - Nie chcesz mi chyba powiedzieć, że sprowadziłaś tu tego parszywego skurczysyna?! Mogłaś mi chociaż przynieść jakąś broń, żebym mógł zastrzelić go na miejscu. O zdrajczyni! – rzucił w nią poduszką, którą miał pod głową, po czym jęknął i przycisnął dłoń do rany.

- Michaś, leć szybko po tatę – rzuciła do chłopczyka, który natychmiast wybiegł na korytarz.

- Jacek, zrobisz sobie krzywdę – złapała go za ręce kobieta. – Zachowuj się jak dorosły.

- Podobno jak się wbije widelec głęboko w oko, to nawet najlepszy chirurg nie jest w stanie uratować takiego pacjenta – warknął czerwony z gniewu chłopak zerkając na stolik przyłóżkowy, gdzie leżały pozostawione po obiedzie sztućce. – Z tobą rozprawię się jak już go zadźgam – piwne oczy mężczyzny zdawały się rzucać błyskawice.
......................................................................................................
Betowała Niebieska