Rozdział 11

Rozdział wyszedł bardzo ckliwy. Romansidło prawie jak ,,Niewolnica Izsaura”. Musiałam wyjaśnić do końca wszystkie sprawy między małżonkami.
Za część pomysłów dziękuję mojej becie i wenie w jednej niewielkiej osobie- Niebieskiej.

Zelda była naprawdę świetną organizatorką, w ciągu jednego dnia udało się jej załatwić wszystkie formalności i drugiego była już w USA. Specjalnie nie poinformowała o swoim przyjeździe Norra, ponieważ chciała najpierw bez świadków rozmówić się z Jackiem. Liczyła na to, że tak jak kiedyś bez trudu poradzi sobie z chłopakiem. Karski zawsze był dość naiwny i łatwowierny, wystarczy odpowiednio go nastraszyć, a biegiem ucieknie do Polski. Podpytała gospodynię, o to co dzieje się w domu i po chwili miała już gotowy plan działania. Po południu Max miał nagranie w wytwórni, a Zosia wizytę z Michałkiem u dentysty. Chłopak zostawał w domu sam. Zaczęła przygotowywać prezenty z podróży. Zrobiła eleganckie pakuneczki i usiadła zamyślona. Od lat oszukiwała Maxa, wyprowadzała z jego kont pieniądze i przelewała na swoje w Kanadzie. Miała nadzieję, że piosenkarz zwiąże się z Nicolą, a nią od lat manipulowała jak chciała. Gdyby jednak Norr teraz ją zwolnił, prawda by szybko wyszła na jaw. Nie tylko byłaby spalona w branży, ale procesy zrobiłyby z niej wkrótce bankruta. Wszystko co miała zawdzięczała Maxowi.  Jak tylko poznała Jacka szybko się zorientowała, że stanowi dla niej poważne zagrożenie. Norr ulegał mu we wszystkim, a ona schodziła na dalszy plan. Z początku skrycie się w Maxie kochała i gotowa była przychylić mu nieba. Niestety on zupełnie ją pod tym względem ignorował. Po latach pogodziła się z tym, że nigdy nie zdobędzie jego serca i pocieszyła się brzęczącą namiastką. Teraz musiała sobie kupić trochę czasu, aby starannie pozacierać ślady swojej przestępczej działalności. Wiedziała, że Jacek prędzej czy później coś powie i cała prawda wyjdzie na jaw. Pewnego dnia będzie musiała się ewakuować, ale to nie ten czas, miała jeszcze tyle spraw do załatwienia. Po szesnastej pojechała do domu Norra. Ochrona znająca Zeldę od lat przepuściła ją bez słowa. Weszła do środka, położyła pakunki na stole i zaczęła szukać Karskiego. Zastała go na tarasie czytającego gazetę. Na jej widok zmarszczył brwi i zagryzł usta.

- Witaj Zeldo, Maxa nie ma w domu – odezwał się ostrożnie. Kobieta bez pytania usiadła naprzeciwko. Wbiła w niego chłodny wzrok i prychnęła wyniośle.

- Przyjechałeś uszczknąć nieco kasy? – zapytała. - Kiedyś miałeś honor, teraz widzę, że jednak zmieniłeś zdanie – padały ostre, pogardliwe słowa. – Wszyscy jesteście tacy sami, albo lecicie na pieniądze, albo na sławę. Dobrze, że Norr ma mnie, bo podobne do ciebie pijawki już dawno oskubały by go z gotówki.

- Jestem tutaj na wyraźne życzenie męża, który chciał bliżej poznać swojego syna.

- Chwileczkę, przecież bachor nie jest jego dzieckiem! – krzyknęła zdumiona kobieta. - Spotykałeś się wtedy z tym Pawłem i sam mówiłeś, że to z nim zaszedłeś w ciążę.

- Michałek jest biologicznym synem Maxa i w każdej chwili mogę to udowodnić przed sądem – odezwał się równie zimno Jacek. – Poza tym my nadal jesteśmy małżeństwem i ten dom należy także do mnie. Myślę, że najwyższy czas, aby pani już wyszła i nie życzę sobie ponownej wizyty o czym poinformuję ochronę - mężczyzna wrócił do czytania prasy, kompletnie ignorując kobietę, której coraz bardziej puszczały nerwy.

- Chcesz mi odebrać wszystko na co sobie ciężko zapracowałam?! Nie pozwolę na to! Zjeżdżaj do swojego kraju zanim stanie ci się krzywda! – wrzeszczała już na całe gardło zupełnie nad sobą nie panując.

- Proszę się uspokoić i wyjść, bo wezwę ochronę – odezwał się spokojnie. Zelda była bardzo zaskoczona jego postawą. Spodziewała się zalęknionego chłopaka przytłoczonego miejscem w jakim się znalazł, załamanego zdjęciami w gazetach i szumem wokół siebie. Tymczasem przed nią siedział pewny siebie, młody mężczyzna i mierzył ją spojrzeniem pełnym politowania, to przelało szalę.

- Myślisz, że jak jesteś jego mężem, to wygrałeś batalię przybłędo? Ciekawe co zrobisz jak zajmę się tym małym bękartem? Nie znasz dna ani godziny! – posłała mu drapieżny uśmiech pod wpływem którego Karski zadrżał. Strach ścisnął go za gardło. Wiedział, że menedżerka była zdolna do wszystkiego. Przecież to z jej powodu o mało nie stracił dziecka. – Wynoś się natychmiast, bo jak nie to……- Zajęci rozmową nie zauważyli, że za ich plecami w drzwiach ktoś stanął.

- Jakim prawem grozisz mojemu mężowi Zeldo?! – rozległ się głos Maxa, który właśnie wrócił do domu. – Coś mi się zdaje, że sporo masz na sumieniu i chyba będę musiał to sprawdzić. Wyjdź stąd i nigdy więcej nie wracaj. Przez tyle lat miałem cię za przyjaciółkę i dzieliłem się z tobą wszystkim co miałem. Dzięki mnie stałaś się bogata i zdobyłaś szacunek w branży. Obracałaś się wśród śmietanki towarzyskiej, ale to ci nie wystarczyło. Okazało się, że byłem strasznym głupcem. Tak bardzo ci ufałem! Okropnie się na tobie zawiodłem. O mało nie straciłem dwóch najważniejszych dla mnie osób. Co się stało z tą mądrą dziewczyną którą przed laty poznałem? Zmieniłaś się całkowicie, a może zawsze taka byłaś – stwierdził z goryczą Norr.

- Max…ja… - wyjąkała kobieta, cofając się przed nim. Cała się trzęsła, a z jej oczu płynęły obficie łzy, rozmazując perfekcyjny jeszcze przed chwilą makijaż. – To nie tak jak myślisz, on wszystko uknuł. Specjalnie się zaciążył, żeby cię złapać na dziecko. Wyrwałam cię z jego łap, a teraz tak mi się odpłacasz?! – zawyła.

- Precz! – krzyknął rozwścieczony Norr i zamachnął się na nią. Odskoczyła zwinnie w bok i biegiem rzuciła się do drzwi. Mężczyzna miał zamiar ją gonić, ale Jacek go zatrzymał.

- Daj spokój, niech idzie – chwycił do za ramię. – Trzeba zawiadomić ochronę, żeby miała na nią oko. Mam nadzieją, że to były tylko puste groźby wypowiedziane w gniewie.

- Spokojnie kochanie, wyślę kogoś żeby ją pilnował – Max wziął męża w ramiona i mocno do siebie przytulił. – Cały drżysz, nie martw się już po wszystkim. Świetnie sobie z nią poradziłeś, jestem z ciebie dumny.

- Ile usłyszałeś? – zapytał ostrożnie Jacek.

- Prawie wszystko i myślę, że jesteś mi winien kilka wyjaśnień – poprowadził męża do salonu. Usiadł na kanapie i wziął go na kolana. Chłopak siedział ze spuszczoną głową i patrzył na niego z wyraźną obawą. Piosenkarz widząc jego wahanie delikatnie pocałował go w usta. – Nie bądź niemądry, nie mogłeś być większym durniem ode mnie – połaskotał go po szyi.

- Oh Max, chyba jednak tak było. Jestem równie winny rozpadu naszego małżeństwa co ty - westchnął Jacek. – Do tej pory zwalałem wszystko na ciebie, ale tak naprawdę dałem się wkręcić jak kompletny idiota. Zelda, cokolwiek by o niej nie powiedzieć, była niesamowicie sprytna, a ja tańczyłem jak mi zagrała. Dzisiaj po raz pierwszy poniosła porażkę. Nie wzięła pod uwagę, że przez te lata dojrzałem i bardzo się zmieniłem. Musiałem to zrobić dla Michasia.

 Twoja menedżerka jak zaczęliśmy się spotykać ledwo mnie tolerowała. Często dawała mi odczuć swoją niechęć. Chyba coś do ciebie czuła i była po prostu zazdrosna. Pewnie liczyła na to, że wkrótce się mną znudzisz jak wielu innymi przede mną, kiedy jednak zorientowała się, co się święci zmieniła front. Nagle zrobiła się miła i przyjacielska, zaczęła mi doradzać we wszystkim. Byłem jej ogromnie wdzięczny, bo nie umiałem się poruszać w twoim świecie i czułem się w nim strasznie obco. Zawsze zjawiała się na każde moje zawołanie. Ty byłeś wtedy bardzo zajęty i rzadko bywałeś w domu. Często, niby mimochodem robiła różne uwagi na twój temat, a potem udawała, że wyrwało się jej przypadkiem - a to tancerka z planu wpadła ci w oko, potem partner z teledysku siedział ci na kolanach, kiedy indziej zastała w twojej garderobie wpół nagiego aktora. Niby drobiazgi, ale przez nie ja potem nie spałem po nocach i zastanawiałem się, co ja tu jeszcze właściwie robię. Wiele razy wyłem w poduszkę z bezsilnej złości i zazdrości, a wszystkie jej wiadomości potwierdzały gazety i telewizja. Teraz myślę, że sama wysyłała do nich te plotki. Najwięcej zawsze miała do powiedzenia na temat Nicoli, jaka to piękna i ustosunkowana dziewczyna, że tworzycie razem wspaniałą parę i ślub z kimś takim bardzo by ci pomógł w wejściu na szczyt. Słuchałem jej wywodów całymi tygodniami i coraz bardziej w nie wierzyłem. Po co miałaby mnie okłamywać - myślałem – jest bliską ci osobą i zależy jej na twojej karierze, a ja powoli przekonywałem się, że tutaj nie pasuję. Popełniałem gafę za gafą, a ona wszystkie musiała prostować. Było mi strasznie wstyd. W końcu nadszedł ten dzień kiedy zobaczyłem cię w łóżku z Nicolą. Nie chciałem wierzyć w plotki o waszym płomiennym romansie, więc Zelda, kierując się oczywiście troską o mnie, zawiozła mnie do jej mieszkania, gdzie zastałem was w trakcie uprawiania seksu. Blondyna siedziała na tobie i jęczała z zachwytu. Nie widzieliście nas, bo zerkaliśmy tylko przez uchylone drzwi. Poczułem się jakby moje serce rozpadło się na tysiąc kawałków. Przez chwilę nie mogłem złapać tchu. Chyba byłem w jakimś szoku, bo nie pamiętam nawet drogi powrotnej do domu. Od tej pory przestałem ci wierzyć i zacząłem spotykać się z Pawłem, żeby zrobić ci na złość. Był moim przyjacielem od dziecka i zgodził się mi pomóc. Pamiętasz awantury jakie mi robiłeś jak zastawałeś go u nas w domu? Zacząłem myśleć o rozwodzie i wtedy okazało się, że jestem w ciąży. Ogromnie się bałem, że nie pozwolisz mi odejść jak się o tym dowiesz i zwlekałem jak mogłem najdłużej. Wtedy znalazłeś przypadkowo wynik USG i wpadłeś w szał. Nawet przez moment nie pomyślałeś, że dziecko może być twoje, więc potwierdziłem tylko to co chciałeś usłyszeć. Teraz byłem już wolny i mogłem się wyprowadzić. Przez miesiąc musiałem jeszcze zostać w USA z powodu stypendium. Strasznie za tobą tęskniłem i schudłem tak, że sam się w lustrze nie poznawałem. W przeddzień wyjazdu coś we mnie pękło. Zebrałem się na odwagę i poszedłem do twojego domu. Postanowiłem powiedzieć ci prawdę. Miałeś prawo wiedzieć, że będziemy mieć maluszka. Zobaczyłem cię w oknie i się ucieszyłem. Niestety wyrzucono mnie spod drzwi jak jakiegoś żebraka. Byłem przekonany, że stało się tak na twoje polecenie i to całkowicie złamało mi serce. Od tej pory byłem sam, aż do dzisiaj. Oczywiście, że miałem obok, początkowo moich rodziców, a potem już tylko Michasia i Zosię. Nigdy jednak nie otworzyłem się na nikogo, część mojej duszy umarła razem z moją miłością. Żyłem jedynie dla synka i gdyby nie on nie wiem co by się ze mną stało. Bywały takie dni, że myślałem o samobójstwie. Zawsze powstrzymywała mnie przed tym ciepła łapka mojego maluszka. Nie masz pojęcia co przeżyłem przez te wszystkie lata.

Jak cię wtedy zobaczyłem w szpitalu kompletne zgłupiałem. Z jednej strony chciałem cię zabić za wszystko co wycierpiałem, a drugiej byłem ogromnie ciekaw co spowodowało, że się pojawiłeś. Potem przeraziłem się, że chcesz odebrać mi synka, gdybyś to zrobił zniknąłby ostatni powód dla którego istniałem. To chyba w skrócie wszystko. Na usprawiedliwienie mam tylko, że byłem wtedy bardzo młody i naiwny. Wierzyłem w ludzi i świat. Nie umiałem dać sobie rady z problemami i zamiast z tobą porozmawiać zdałem się na Zeldę, która okazała się prawdziwą wiedźmą

- Skarbie, ty możesz zasłaniać się chociaż wiekiem, natomiast ja… Szkoda gadać. Zazdrość kompletnie mnie zaślepiła. Nie było mnie całymi dniami, a Zelda ryła korytarze także pode mną. Wiele razy pytała mnie czy wiem co ty robisz jak zostajesz sam, czy się nie boję, że znajdziesz sobie kogoś kto cię doceni i będzie zawsze obok. Kochałem cię do szaleństwa. Na myśl o tym, że inny mężczyzna mógłby trzymać cię w ramionach dostawałem szału. Widziałem jak ten Paweł kręci się w pobliżu ciebie i miałem ochotę go udusić. Dużo razy zastałem was w dwuznacznych sytuacjach. Wieść o ciąży tylko potwierdziła moje przypuszczenia, kiedy się wyprowadziłeś piłem na umór i wyłem po nocach jak pies, drapiąc pazurami pościel. Moje serce szalało z rozpaczy, a przeklęta duma nie pozwalała mi przełknąć zdrady. Podobnie jak ty chciałem umrzeć, bo nie miałem po co żyć. Wariowałem z bólu i tęsknoty za tobą. Poszedłem jednak dalej i podciąłem sobie żyły, gdyby nie Nicola, pewnie by już mnie nie było. Znalazła mnie i wezwała karetkę. Wtedy, kiedy przyszedłeś do mojego domu faktycznie cię widziałem. Właśnie wróciłem ze szpitala i ledwie mogłem wstać z łóżka o własnych siłach. Wszystko we mnie wyrywało się do ciebie. W tamtym momencie zapomniałem o tym co nas dzieliło i miałem zamiar za tobą pobiec. Zelda z Nicolą zatrzymały mnie na schodach. Zrobiło mi się słabo i chyba zemdlałem. Potem długo chorowałem , a kiedy przyszedłem do siebie ty zniknąłeś, wróciłeś do Polski. Sam widzisz, że byłem jeszcze większym durniem od ciebie. Doskonale znałem światek w którym się obracałem i dałem się podejść jak dziecko. Powinienem być mądrzejszy, w końcu żyję na tym świecie kilka lat dłużej od ciebie – Max wtulił twarz we włosy męża. – Nigdy nie przestałem cię kochać, a ten list dał mi nadzieję. Uznałem, że jeśli Michaś jest moim synkiem to coś tu wyraźnie nie pasuje. Teorie, które snułem do tego czasu rozsypały się całkowicie. Zacząłem nad tym rozmyślać i dochodziłem do coraz dziwniejszych wniosków, a twoje słowa i zachowanie, gdy przyjechałem, potwierdziły moje domysły co do udziału Zeldy i Nicoli w tej sprawie.

Jacek podniósł na niego piwne oczy. Lśniły jak gwiazdy pełne ciepła i miłości. Pogłaskał męża po policzku. Musnął ustami jego szczękę.

- Jaka szkoda, że nie porozmawialiśmy wcześniej ze sobą. Straciliśmy tyle lat na bezsensowne rozpamiętywanie krzywd. Nie widziałeś pierwszych kroczków Michasia, nie słyszałeś jak uczy się mówić. Tak mi wstyd, byłem okropnym egoistą – uśmiechnął się smutno.

- Jacek daj spokój, żaden z nas nie jest bez winy. Możemy to jeszcze naprawić. Krok po kroku odbudować nasze życie, oczywiście jeśli chcesz, bo ja nadal cię kocham. Chciałbym, abyście wszyscy zostali tutaj ze mną. Proszę, nie odtrącaj mnie – w oczach Maxa błysnęły łzy, Jacek poczuł jak drży tuląc go do siebie.

- Też cię kocham, ale bardzo się boję, że mogę sobie nie poradzić. Nie chciałbym być dla ciebie ciężarem. Ledwo przyjechałem, a już jestem we wszystkich brukowcach – zawstydzony mężczyzna mocno się zarumienił.

- Co ty się tymi kretynami przejmujesz, są szczęśliwi, że mają o czym pisać. Daj mi lepiej buzi na zgodę – Zamiast porządnego całusa dostał od męża nieśmiałe cmoknięcie. Popatrzył na niego z wyrzutem. – Jacek, co to za pańszczyznę odstawiasz?

- No co, wyszedłem z wprawy – zmieszał się chłopak i zarzucił mu ręce na szyję. Zaczął delikatnie muskać jego wargi swoimi, kiedy tylko uchyliły się zapraszająco, wsunął ciepły język powoli do środka. Czule gładził policzki i podniebienie. Przysunął się do męża bliżej zaplatając mu nogi w pasie. Przylgnął do niego jak druga skóra. Poczuł jak duże dłonie gładzą jego plecy i zaciskają się pożądliwie na pośladkach. Westchnął i wpił się mocniej w chętne usta. Usłyszał aprobujące mruczenie i oblała go fala gorąca.

Niestety rozkoszna chwila skończyła się tak szybko jak się zaczęła. Do pokoju wpadła z impetem Zosia, rozczochrana w przekrzywionej spódnicy, nie mogła wykrztusić ani słowa. Wytrzeszczała tylko na nich oczy poruszając bezgłośnie ustami. Jacek zerwał się natychmiast i podał jej szklankę wody. Wypiła i ciężko osunęła się na kanapę.

- Mmichaś… pporwali Michasia – wyjąkała i zalała się łzami.