Rozdział 12

Roztrzęsiona Zelda wsiadła do samochodu, ale dojechała tylko do najbliższego parkingu, dalej nie była w stanie. Z ledwością pozbierała myśli. Jej świat właśnie runął i już wkrótce zostanie bez środków do życia. Zrobiła z siebie idiotkę. Całe to klepanie mantr i medytacja poszły na marne. Niestety nie udało jej się nad sobą zapanować. Miała zamiar nastraszyć Karskiego, żeby uciekł do tego swojego dziwnego kraju. Tam bez problemów by się go pozbyła razem z bachorem. Zorganizowanie jakiegoś wypadku nie nastręczałoby problemów. Niestety, widok tej jego znienawidzonej gęby, którą musiała znosić przed laty przez tyle miesięcy wprost konając z zazdrości, kompletnie wyprowadził ją z równowagi. W dodatku miała pecha i na kłótni zastał ich Max. Ten zdrajca zapomniał zupełnie co dla niego zrobiła. Wyciągnęła ze schowka chusteczki higieniczne i wytarła płynące po twarzy łzy. Poświęciła Norrowi najlepsze lata swojego życia, wyniosła go na szczyt, a on tak jej odpłacał. Wystarczyła słodka buźka, zgrabny tyłek i odtrącił swoją najlepszą przyjaciółkę. Zelda wzięła łyk wody ze stojącej na półeczce butelki. Odrobinę się uspokoiła. Postanowiła zemścić się na niewdzięczniku i przy okazji zarobić trochę pieniędzy na swoje nowe życie, gdzieś daleko od Hollywood. Wyciągnęła komórkę i zadzwoniła do Nicoli.

- Ty kretynko, dlaczego mi nie powiedziałaś o przyjeździe Karskiego?! – wydarła się do słuchawki.

- Nie krzycz na mnie – usłyszała płaczliwy głosik Nicoli – sama kazałaś mi się ze sobą nie kontaktować. Mówiłaś, że raz w życiu chcesz mieć prawdziwy urlop!

- Zamknij się i słuchaj, bo każda chwila jest na wagę złota. Jak Max zatrudni dodatkową ochronę, to nic już nie wskóramy.

- Co ty planujesz? Pociągniesz nas na dno. Nie piszę się na żadne kryminalne historie – zaprotestowała przestraszona dziewczyna.

- Zrobisz co ci każę, bo siedzisz w tym równie głęboko jak ja i w każdej chwili mogę udowodnić twój współudział – odezwała się chłodno menedżerka, odzyskując panowanie nad głosem.

- Czego chcesz?

- Wiem, że nadal utrzymujesz kontakt z półświatkiem. W ciągu godziny masz tu przysłać dwóch zbirów, którzy dokonają porwania gówniarza. Zemścimy się i zarobimy kasę na wakacje. Potem uciekniemy razem, na drugi koniec świata w jakieś miłe, ciepłe miejsce pełne gorących przystojniaków.

- Brzmi nieźle, czekaj tam, zaraz kogoś przyślę – Nicola wyłączyła się i przystąpiła do realizacji planu przyjaciółki. Do tej pory nigdy się nie zawiodła na jej kalkulacjach. Zelda była urodzoną intrygantką. Dzięki rodzinie swojej matki, która pochodziła ze slumsów, w ciągu pół godziny Nicola załatwiła najlepszych w dzielnicy ludzi i wysłała ich do zdenerwowanej kobiety. Potem szybko się spakowała i ruszyła do Hollywood, by tam czekać na dalszy rozwój wypadków.

Menedżerka starannie przygotowała się na spotkanie, jak na takie nikłe środki jakimi w tej chwili dysponowała. Nałożyła okulary i chustkę na głowę, by jak najmniej widać było jej twarz. Dzięki Nicoli może znowu wyjdą na prostą. Dziewczyna jako organizator potrafiła czynić cuda. Nie upłynęła godzina jak do samochodu wsiadło dwóch rosłych facetów. Zaczęli omawiać warunki porwania. Zelda wręczyła im kluczyki do domku po babci znajdującego się w małej wiosce w pobliżu miasta. Stał na uboczu pod samym lasem. Nikt poza nią o nim nie wiedział, a dookoła żadnych wścibskich sąsiadów. Wprost idealne miejsce na przetrzymywanie zakładnika. Dała im jeszcze plik banknotów na utrzymanie i jakieś zakupy po drodze. Jechali właśnie aleją, omawiając ostatnie szczegóły, kiedy zobaczyli wracającą spacerkiem z Michasiem Zofię.

- Zatrzymajcie się, to ten smarkacz. Bierzcie go, lepszej okazji nie będzie!- krzyknęła do bandziorów.

- Jest pani pewna? – odezwał się niższy Marcel. – Lepiej by było wszystko starannie zaplanować.

- Nie gadaj, tylko łap małego i uciekamy. Max jutro zatrudni na pewno jakiś ochroniarzy i wtedy nie będzie to takie proste. Willa jest nieźle strzeżona – warknęła na niego zdenerwowana kobieta.

- W porządku szefowo – odezwał się drugi z mężczyzn, Riki i wysiadł z samochodu. Bandyci swobodnym krokiem ruszyli alejką, gdy tylko znaleźli się w pobliżu Zofii rzucili się na Michasia. Marcel załapał go na ręce i zatkał mu usta. Riki odepchnął na bok przerażoną, głośno wzywającą pomocy kobietę. Zelda podjechała samochodem jak najbliżej mogła i mężczyźni wskoczyli do środka. Ruszyła z piskiem opon i już po chwili zniknęli za zakrętem. Przestraszony maluch piszczał i wił się na wszystkie strony. Marcel niewiele myśląc wyciągnął z kieszeni jakąś tabletkę i na siłę włożył mu do buzi. Nie minęły trzy minuty jak chłopiec zwisł bezwładnie w jego ramionach. Menedżerka wysiadła w mieście obiecując wkrótce się z nimi skontaktować. Po drodze zatrzymali się jeszcze w jakimś spożywczaku i zrobili zakupy na cały tydzień. Wiedzieli, że lepiej będzie jeśli nikt ich nie zauważy. Na miejscu okazało się, że domek jest nieźle utrzymany. Najwyraźniej raz za czas ktoś przychodził tutaj sprzątać. Pozamykali okna i drzwi, pospuszczali żaluzje, aby światło nie przedostawało się na zewnątrz. Chłopczyka położyli w najmniejszej sypialni.

- Nie podoba mi się ta robota. Co nagle to po diable. Ten Norr jest zbyt sławny i może narobić nam kłopotów – odezwał się do kumpla Marcel, popijając piwko i rozłożył się wygodnie na kanapie przed telewizorem.

- Patrz na to z drugiej strony. Tatusiek ma sporo kasy i dobrze zapłaci nam za synalka. Posuń się leniwcu – Riki usiadł obok chłopaka zrzucając jego nogi bezceremonialnie na ziemię. – Może się zabawimy, dzieciak będzie jeszcze długo spał – zerknął na zgrabne pośladki kolegi, które już od wielu tygodni go fascynowały.

- Nawet nie próbuj - odepchnął go Marcel – nie będę jedną z twoich dziwek.

- Ale z ciebie skąpy leszcz – burknął niezadowolony mężczyzna nadal błądząc oczami po jego ciele. Na takiej sprzeczce zastał ich Michaś, który wstał o wiele wcześniej niż się spodziewali. Przydreptał trzymając w rączkach puszysty, niebieski jasiek, który znalazł w pokoju.

- Jestem głodny – wyszeptał do porywaczy. Chłopiec bał się, ale wiedział, że płacze i krzyki mu nie pomogą. Zmuszą go do połknięcia jeszcze jednej tabletki i będą mieć go z głowy. Bystre oczka Michasia uważnie lustrowały mieszkanie i obu mężczyzn. Na zgrywaniu słodkiego aniołka jeszcze nigdy źle nie wyszedł.– Tatuś zawsze mi robił kanapki, a pan – wskazał na Marcela - jest prawie taki ładny jak on. - Rozsiadł się w kuchni za stołem i machając nóżkami czekał na kolację.

- Cwany maluch, od razu zauważył, że z ciebie niezłe ciacho – pokiwał z uznaniem głową Riki.

- Hmm,  pyszne jedzonko, byłby pan świetnym mamusiem – uśmiechnął się niewinnie do niższego mężczyzny Michaś.

- O tak – siedzący obok niego Riki bezwstydnie gapił się na pośladki krzątającego się po kuchni kumpla. – Jak dostaniemy okup, to możemy się stąd zmyć. Ożenię się z tobą i zrobimy sobie takiego bachorka – wskazał na chłopczyka rozmarzony bandzior.

- Kompletnie zgłupiałeś z braku seksu – prychnął na niego Marcel i zaczerwienił się po same uszy. Jemu kolega też się podobał i to od dawna. Miał jednak opinię dziwkarza, a on pragnął trwałego związku. Chciał być dla niego czymś więcej niż jednodniową przygodą. Michaś skończył posiłek i podszedł do mężczyzny. Niespodziewanie podniósł mu koszulkę do góry.

- Co ty wyprawiasz? – pisnął zaskoczony bandyta.

- Ale ma pan fajny kaloryferek, zupełnie jak tatuś Jacek – klasnął w rączki chłopczyk. – Prawda? – zwrócił się do Rikiego, który z niesamowitą fascynacją wpatrywał się w opalony brzuch kumpla. Maluch uśmiechnął się do siebie. Ci dorośli to byli łatwiejsi do manipulacji niż jego koledzy w zerówce. Michaś był inteligentnym dzieckiem, które jak większość jego rówieśników oglądało zbyt dużo telewizji. Doskonale wiedział, że jeśli dwóch panów tak na siebie patrzy to potem zamykają się na długo w pokoju żeby robić TE rzeczy. Miał nadzieję, ze jak zajmą się sobą to będzie mógł uciec i gdzieś się ukryć. Ani przez chwilę nie wątpił, że jego tatusiowie go uratują. Podreptał do salonu, gdzie zaczął buszować po szafkach. Szybko znalazł to, o co mu chodziło. W niewielkim kredensie znajdował się barek, zaopatrzony w najlepsze alkohole ze wszystkich stron świata.

- Proszę pana – krzyknął w stronę kuchni – czy ja mogę spróbować tego soczku? – Wyciągnął mocne, węgierskie wino.

- Zostaw to natychmiast, dzieciom nie wolno tego pić – Riki wyrwał mu z rączek butelkę. – Idź do lodówki, tam jest napój w kartonie. – Naburmuszony maluch poszedł do kuchni. – Zobacz co mamy! Szefowa musi być nieźle nadziana – krzyknął do kumpla. – Zrobimy sobie męski wieczór – Oczami wyobraźni już widział jak zdejmuje ciuszki z podchmielonego Marcela.

- Nie powinniśmy pić w pracy – zganił go rozsądny jak zwykle mężczyzna.

- Nie bądź taki sztywny, to tylko wino. Położymy dzieciaka do łóżka i jak zaśnie to zrobimy sobie małą uroczystość – kusił Riki, wpatrując się w kolegę błagalnie.

- No dobra – zarumienił się pod jego intensywnym spojrzeniem – ale najpierw zajmiemy się maluchem. Doskonale wiedział co kumplowi chodzi po głowie, ale skoro ma poważne zamiary, to może powinni spróbować. Wziął chłopczyka za drobną rączkę i zaprowadził do łazienki. Pomógł mu się umyć i przebrać w jakieś znalezione w szufladzie krótkie spodenki i koszulkę. Szczerze mówiąc nie miałby nic przeciwko posiadaniu takiego słodkiego smarkacza. Na pewno nie pozwoliłby mu włóczyć się do późna po ulicy i  nie uczyłby go okradać samochody, tak jak to robił jego wyrodny ojciec. Zaniósł małego do pokoju, położył do łóżka i włączył kanał z bajkami.

- Możesz sobie z godzinę pooglądać, potem masz iść spać – pogłaskał chłopczyka po głowie i podał mu pilota. – Przyjdę sprawdzić, czy mnie posłuchałeś – pogroził mu od drzwi. Jak tylko wyszedł Michaś zaczął przygotowywać się do ucieczki. Odnalazł ubranko i schował pod kołdrą, ukradł trochę specjałów z lodówki i włożył do znalezionego w szafie niewielkiego plecaczka. Teraz musiał tylko zaczekać aż mężczyźni zajmą się sobą.

……………………………………………………………………………

Tymczasem w willi Norra przeżywano ciężkie chwile. Jacek zasłabł już po pierwszych słowach ciotki. Mąż zaniósł go do sypialni i powierzył opiece zdenerwowanej Marty, która natychmiast zaaplikowała mu środki uspokajające mimo jego gorących protestów.

Po wysłuchaniu opowieści załamanej Zofii Max rzucił się do telefonu i drżącymi palcami wystukał numer policji. W ciągu pół godziny zjawiło się dwóch śledczych. Rozpoczęły się poszukiwania porwanego Michasia. Niestety nie udało się tego utrzymać w tajemnicy. Sprawa została nagłośniona we wszystkich mediach. Wieczorem zadzwonili porywacze z żądaniem okupu. Dwadzieścia milionów dolarów mieli przelać na ich konto, a oni w zamian zwrócą im synka. Wtedy Max przypomniał sobie o groźbach Zeldy. Wezwał ponownie detektywów i opowiedział im całą historię oraz o udziale w niej Nicoli. Menedżerka była nieuchwytna, za to dziewczynę szybko odnaleziono i tak zastraszono, że przyznała się do wszystkiego. Wskazała na przyjaciółkę jako pomysłodawczynię całej operacji. Z jednej z okolicznych wiosek zadzwoniono na policję, że dzisiejszego dnia dwóch nieznajomych mężczyzn zrobiło tutaj duże zakupy. W samochodzie widziano śpiące dziecko podobne do tego, jakie pokazywano dzisiaj na wszystkich kanałach amerykańskiej telewizji. W ten sposób trafiono na trop domku babci Zeldy, kiedy więc bandyci przygotowywali się do upojnego wieczoru radiowozy z całej okolicy jechały już do ich kryjówki. Za nimi ciągnęli dziennikarze mający nadzieję na rewelacyjny materiał.

…………………………………………………………………

Riki wziął prysznic, włożył czystą koszulkę i markowe jeansy, podkreślające kształt jego bioder i długie, ładnie umięśnione nogi. Rozpalił w kominku, postawił na stole świece i butelkę z winem. Przyniósł czekoladowe ciastka, które jak doskonale wiedział, Marcel uwielbiał. Zgasił światło, puścił nastrojową muzykę i rozłożył się na kanapie. Nie mógł się doczekać przybycia kumpla. Jego wyobraźnia już pracowała na najwyższych obrotach podsuwając mu pikantne obrazki, więc gdy pojawił się chłopak miał już całkiem ciasno w spodniach. Wstał i nalał do kieliszków alkoholu.

- No, no, ale ty szybki jesteś – roześmiał się Marcel, patrząc na sporą wypukłość w spodniach kolegi.

- To tylko dowód jaki jesteś dla mnie ważny – złapał mężczyznę w talii i posadził sobie na kolanach. – Pij, jest naprawdę pyszne.

- Chcesz mnie upić, a potem wykorzystać? – odezwał się zarumieniony chłopak.

- Skąd wiedziałeś? – Riki wyszczerzył do niego olśniewająco białe zęby.

- Zaczekaj chwilę, zobaczę tylko czy smarkacz już śpi – wstał i poszedł do sypialni Michasia. Maluch leżał z zamkniętymi oczkami i oddychał spokojnie. Zadowolony bandyta zamknął drzwi i wrócił do salonu. – Mamy go z głowy, wyglądał zupełnie jak aniołek.

- Daj buzi – Riki wziął go w ramiona i zaczął namiętnie całować po szyi i odsłoniętej klatce piersiowej. Niecierpliwie odpinał guziki koszuli, a potem jeansów coraz szybciej oddychającego partnera. Stał przed nim lekko zarumieniony,  ubrany tylko w bokserki. Jednym ruchem mężczyzna zsunął je z jego bioder i rzucił na ziemię. Przytulił go do siebie i poczuł jak drży. – Jesteś taki piękny - szepnął ochryple, gładząc krągłe pośladki.

- Bądź ostrożny – jęknął Marcel i wyprężył się pod jego dotykiem. Jego penis też był już twardy i zaczął sączyć białe krople. Dawno nie uprawiał seksu i bał się co z nim zrobi ogromny sprzęt kumpla. Mężczyzna podniósł go, obrócił tyłem do siebie i pchnął na stół. Wylądował twarzą w talerzu z ciastkami. Oblizał się z zadowoleniem. Poczuł ja kochanek rozsuwa mu uda i wkłada do środka od razu dwa palce. Sapnął i wypiął mocniej pupę. Oszołomiony widokiem i zapachem rozgrzanego ciała Marcela Riki zrzucił tylko podkoszulek na ziemię i opuścił do połowy spodnie. Na nic więcej nie miał już czasu, chciał natychmiast znaleźć się w tej ciasnej dziurce.

W tym samym czasie Michaś ubrał się, wziął przygotowany plecaczek i na palcach zaczął skradać się do salonu. Zobaczył jak jeden z mężczyzn wpycha drugiemu swojego wielkiego członka między pośladki. Zaczął się zastanawiać jak co tak dużego może się zmieścić w tym małym otworku. Szybko jednak otrząsnął się z ciekawości. Podpełznął do porzuconych na parkiecie spodni Marcela i wyciągnął z nich klucze. Zerknął jeszcze raz na porywaczy, ale byli tak zajęci sobą, że pewnie nawet gdyby go zobaczyli żaden by nie zareagował. Po cichu wycofał się na korytarz. Z salonu zaczęły go dobiegać coraz głośniejsze okrzyki rozkoszy. Ostrożnie otworzył drzwi i wyszedł na zewnątrz, było już zupełnie ciemno. Niedaleko zobaczył światła w oknach jakiegoś domu. Postanowił tam właśnie pobiec. Niestety zapomniał o otwartych drzwiach. Wiatr wdarł się do domku i zatrzasnął je z głośnym hukiem. Michaś rzucił się do ucieczki. Jak tylko wbiegł między drzewa wpadł w ramiona jakiegoś pana w mundurze. Wiedział, że tak ubrani są policjanci, a tatuś zawsze opowiadał mu o nich jako o bohaterach, którzy bronią słabszych przed bandytami. Z radosnym piskiem rzucił się na szyję zaskoczonemu mężczyźnie.

Marcel mimo, że jego mózg pławił się właśnie w przyjemności usłyszał trzask. Zerwał się na równe nogi i tak jak stał, kompletnie nagi i ze stojącym na baczność penisem, wybiegł z budynku, a za nim Riki z opuszczonymi do połowy ud spodniami i członkiem nadal w pełnej gotowości. Większy mężczyzna miał mocno ograniczone ruchy, poślizgnął się na niewielkiej kałuży i wylądował z twarzą w błocie, a na nim z kwikiem Marcel. Nagle zabłysły mocne policyjne reflektory. Dom był otoczony ze wszystkich stron. W takiej właśnie pozycji zostali sfotografowani przez tysiące błyskających fleszy i sfilmowani przez większość amerykańskich stacji telewizyjnych.

- O kurwa, co to za cyrk? – jęknął głucho Riki usiłując podnieść się do pozycji siedzącej.

- Jak już, to dwie kurwy – pisnął cienko Marcel, próbując zasłonić strategiczne miejsca rękami.

- Taa, a mówiłeś, że to taki aniołek! Wykiwał nas na cacy. Dzieci to wcielone diabły! – Warknął mężczyzna i pokręcił głową nie mogąc uwierzyć, że taki maluch był sprytniejszy od nich. W branży będę się z nich śmiać przez całe wieki i nikt już ich nie zatrudni do żadnej porządnej roboty. Byli skończeni.
.......................................................................................
Betowała i robiła za Wena Niebieska