Rozdział 7

Wszystkich zainteresowanych skąd się biorą dzieci odsyłam do wstępu. Trochę go zmieniłam pod wpływem waszych pytań. Jak wam będzie mało, to w którymś rozdziale obszerniej to wyjaśnię.

Norr po powrocie do Stanów był ogromnie zajęty. Oprócz zwykłych zajęć jak wywiady, koncerty, spotkania z fanami musiał jeszcze zająć się przygotowaniem domu na przyjazd gości. Nie chciał tego powierzyć ani swojej wieloletniej menedżerce Sybilli Lomez,  ani Nicoli, która była świetną organizatorką i zazwyczaj zajmowała się takimi sprawami. Z problemu zwierzył się jedynie czarnoskórej gospodyni Marcie od początku traktowanej przez niego jak członek rodziny. Była jedyną osobą z jego otoczenia do której miał absolutne zaufanie. Doradziła mu jak powinien wyglądać pokój dla pięciolatka, bo właśnie z tym miał największy kłopot. Prace remontowe trwały już od wtorku. Trzeba było się śpieszyć, bo sypialnia Jacka i Zosi także musiała być gotowa na czas. Sybillę i Nicolę zarzucił natomiast taką ilością poleceń, że potem zastanawiał się złośliwie kiedy one właściwie śpią. Nie chciał by węszyły po domu i dowiedziały się przedwcześnie o przyjeździe męża. Obu nic nie powiedział o podróży do Polski i na razie nie miał zamiaru ich o tym informować.

Wieczorami jednak, kiedy niesamowicie zmęczony kładł się do łóżka długo jeszcze nie mógł zasnąć. Ciągle miał przed oczami słodko zarumienioną twarz Jacka i uśmiechnięty pyszczek Michasia. Jeśli będzie ostrożny i dobrze to rozegra to zostaną z nim na zawsze. Nareszcie będzie miał prawdziwą rodzinę o jakiej zawsze marzył. Miał zamiar swoje sprawy poukładać tak, aby potem mógł poświęcić jak najwięcej czasu dla męża i dziecka.

Chciał znaleźć winowajców, którzy zniszczyli jego małżeństwo i odpowiednio ich ukarać. Pragnął zemsty za te wszystkie lata samotności, za cierpienie z jakim musiał borykać się pozostawiony samemu sobie młodziutki Karski. Parę kandydatów już nawet miał, ale musiał jakoś zdobyć dowody ich winy, bo Jacek nigdy mu nie uwierzył na słowo. Niespokojne myśli kłębiły mu się w głowie przez wiele godzin. Zasnął dopiero nad ranem. Tydzień upłynął piosenkarzowi bardzo szybko.

……………………………………………………………

Tymczasem nasza gromadka złożona z Jacka, Michałka, Zosi i Jima nareszcie szczęśliwie wylądowała. Na zewnątrz było bardzo gorąco. Tropikalne lato dla nieprzyzwyczajonych Polaków było sporym wyzwaniem. Dobrze, że sekretarz ich wcześniej uprzedził o panującym upale i odpowiedni się ubrali. Na lotnisku zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami czekała na nich ogromna, czarna limuzyna jak z hollywoodzkich filmów. Zachwycony Michaś z piskiem rzucił się w jej kierunku i oczywiście pierwszy wsunął się do środka. Było już późne popołudnie, a podróż do willi Norra zabrała im trzy godziny. Na szczęście klimatyzacja w limuzynie działała bez zarzutu. Zaczęło już zmierzchać kiedy dotarli na miejsce. Chłopczyk jak tylko przejechali przez bramę otwarł okno i zaciekawiony wyglądał na zewnątrz. Samochód toczył się szeroką aleją, po której obu stronach rosły potężne dęby i smukłe lipy. Musiała naprawdę pięknie wyglądać wiosną, kiedy drzewa zakwitły i rozsiewały wokół siebie upajający aromat.

- Zobacz tatusiu jaki wielki dom! – krzyknął z entuzjazmem maluch. – Wygląda jak jakiś pałac. Jeśli tatuś Max jest w nim królem, to czy ja będę księciem? – pisnął do Jacka. Jego oczy błyszczały z radości jak najprawdziwsze gwiazdy.

- Michaś, zamknij to okno. Zaraz się zatrzymamy i wszystko sobie dokładnie obejrzysz – Karski złapał małego za spodenki bojąc się, że podekscytowany dzieciak wypadnie na jakimś zakręcie. Samochód stanął przed wejściem do domu. Drzwi otwarł im najprawdziwszy lokaj w służbowym stroju. Zlustrował ich zakurzone, wymięte ubranie i głośno westchnął. Zachował jednak kamienną twarz prawdziwego profesjonalisty.

- Proszę wejść, pokoje dla państwa są już gotowe. Kolacja będzie za godzinę – Prowadził ich rozległym hollem w kierunku stromych schodów prowadzących na piętro.

- Czy temu panu ktoś spetryfikował buzię? – zapytał Michaś teatralnym szeptem, nie odrywając oczu od sztywnego mężczyzny.

- Przepraszam pana – jęknął zawstydzony zachowaniem syna Jacek – mały ostatnio oglądał wszystkie części Harrego Pottera.

- Nic nie szkodzi, mam na imię Sam i tak proszę się do mnie zwracać – odezwał się chłodno lokaj. – W lochach trzymamy potwora i rzucamy mu czasem jakieś niegrzeczne dziecko na pożarcie – posłał Michasiowi krzywy uśmieszek.

- Naprawdę macie prawdziwe lochy?! Mogę zobaczyć?! – Od razu zainteresował się chłopczyk i chwycił zaskoczonego taką poufałością mężczyznę za rękę. – A to straszydło jest duże? Czym go karmicie jak nie macie dzieci? – Zarzucił go pytaniami z niesamowitą szybkością. Do lokaja najwidoczniej dopiero teraz dotarło jaką popełnił gafę. Ten maluch bynajmniej się nie przestraszył i teraz trzymał kurczowo jego dłoń, najwyraźniej oczekując jakiś niesamowitych atrakcji. Kiedy dotarli do schodów pojawił się na nich Max zwabiony niecodziennymi piskami. Na ich widok jego twarz rozjaśnił szeroki uśmiech. Zaczął iść w stronę naszej gromadki niestety coś go wyprzedziło. Wielkie, czarne, kudłate bydlę wyskoczyło zza jego pleców i rzuciło się w kierunku gości.

- Piekielny pies, taki jak w książce! – kwiknął Michaś nieco spanikowany i podbiegł do Norra. Zawisnął mu na szyi i objął w pasie nóżkami, aby dziwny zwierz mu ich nie odgryzł. – Tatusiu, będziesz moim rycerzem i obronisz mnie? Sam mówił, że on pożera niegrzeczne dzieci, a ja dzisiaj trochę rozrabiałem – tłumaczył z przejęciem, tuląc się do mężczyzny.

- Głuptasie to tylko Dark i nie jest jakimś straszydłem, tylko dość dużym kundlem – rozbawiony Max głaskał chłopczyka po ciemnej główce i z zachwytem, ponad jego ramieniem, wpatrywał się w Jacka ubranego w obcisłe jeansy i przylegającą do smukłego ciała koszulkę. - Chodźcie za mną pokażę wam wasze pokoje. Jim możesz wracać do domu, dzisiaj nie będziesz już potrzebny – zwrócił się do sekretarza. Karski z nieprzeniknioną miną obserwował tę scenkę i bynajmniej nie był z niej zadowolony. Niepokoiło go to, że maluch tak bardzo przywiązał się do Norra. Zastanawiał się jak on ich rozdzieli po upływie tych sześciu miesięcy. Szedł za piosenkarzem wchodzącym po schodach z synkiem w ramionach, a jego wzrok mimowolnie powędrował w dół, prześlizgnął się po rysujących po cienką koszulą mięśniach i zatrzymał na apetycznym tyłku, kołyszącym się przed samym jego nosem. – O mój boże, ja naprawdę jestem niewyżytym kretynem. Mam ochotę wbić w niego zęby  – jęknął w duchu Karski. -To będzie bardzo dłuuugie pół roku. Mam nadzieję, że będziemy rzadko się widywać. Jest teraz taki sławny i z pewnością bardzo zajęty. Chyba niepotrzebnie się przejmuję – odetchnął głęboko i oderwał wzrok od fascynującego widoku.

Już po kwadransie każdy z nich był w swojej sypialni. Jacek najpierw zajął się Michasiem, który za żadne skarby nie chciał wyjść z łazienki. Ogromna wanna z hydromasażem zupełnie go zaczarowała. Głód jednak wygrał z chęcią do dalszej zabawy. Po pół godzinie szalonych pląsów i zalaniu całej podłogi pozwolił się wyciągnąć i ubrać.  Jacek puścił mu jakąś bajkę w telewizji i pośpiesznie poszedł do swojego pokoju znajdującego się dokładnie naprzeciwko. Wziął szybki prysznic i przebrał się do kolacji w długie, białe spodnie i elegancką jedwabną koszulkę. Wyszczotkował i rozpuścił długie włosy. Spływały mu na plecy lśniącą, jedwabistą kurtyną. Dokładnie o dziewiętnastej lokaj zapukał do jego drzwi. Trzymał za rączkę poskakującego malucha.

- Zaprowadzę pana do jadalni, ten dom jest dość duży i łatwo się w nim zgubić – poszedł przodem wskazując drogę. Kiedy zeszli na dół wszyscy już na nich czekali. Jacek zauważył jak Max przesuwa wzrokiem po jego sylwetce błyszczącymi oczyma. Zarumienił się i usiadł obok niego.

- Co wyście tak długo robili? – zapytała Zosia.

- Tatuś ma fajowską wannę, pełno w niej bąbelków, które strasznie łaskoczą – wyjaśnił jej Michaś.

- No tak, powinnam się domyślić, że to twoja wina łobuziaku – kobieta pociągnęła go żartobliwie za ucho. Karski tymczasem grzebał smętnie w talerzu. Apetyt jakoś całkowicie go opuścił. Poczuł się strasznie zmęczony. Marzył jedynie o położeniu się do łóżka.

- Jacku źle się czujesz, jesteś strasznie blady? – zapytał go piosenkarz z niepokojem patrząc na jego pobladłe policzki.

- Podróż trochę mnie zmęczyła – odpowiedział cicho masując skronie. Głowa zaczęła go boleć. Wstał, osunął krzesło i nieco się zachwiał. Max złapał go w ramiona, wziął na ręce i uśmiechnął się do Zosi i Michasia.

- Jedzcie, a ja zaniosę go na górę. Musi odpocząć – przytulił męża do szerokiej piersi i wyszedł z jadalni.

- Max, puść mnie, poradzę sobie – wyszeptał zawstydzony Jacek. Nie chciał by ktoś służby lub ochroniarzy zobaczył ich razem. Będą potem plotkować i zaświadczą przeciwko niemu, kiedy będzie chciał się z nim rozstać.

- No coś ty, to dla mnie przyjemność. Jesteś taki ciepły i  wspaniale pachniesz – zanurzył twarz we włosach młodszego mężczyzny. – Cały tydzień myślałem o tym, kiedy znowu będę mógł cię przytulić. – Wymruczał do jego ucha. Zaniósł swój słodki ciężar do jego sypialni i ostrożnie położył go na łóżku. – Zaczekaj, przyniosę ci trochę bulionu i coś do picia. Nie możesz zasnąć z pustym żołądkiem.

- Ale Michaś, trzeba się nim zająć – zaprotestował.

- Zaopiekuję się nim, a ty w nagrodę wpiszesz mi piątkę do dzienniczka – wyszczerzył się do niego Norr. Podszedł do szafy, wyjął z niej piżamę i położył ją na kołdrze. – Pomogę ci się przebrać – zanim Jacek zdążył zaprotestować zaczął rozpinać jego koszulę.

- Max, nie jestem dzieckiem potrafię się ubrać – pisnął zmieszany, kiedy palce męża zetknęły się z jego skórą. Miał wrażenie, że z ich opuszków rozszedł się po jego ciele jakiś dziwny impuls. Zadrżał i poczuł rozchodzące się we wszystkie strony przyjemne ciepełko.

- Nie bądź taki – uśmiechnął się do niego błagalnie Norr. – Pozwól się chociaż pogapić skoro nie mogę cię dotknąć.

- Ale… - usiłował zaoponować Jacek.

- Wyobraź sobie, że jestem pielęgniarką – odezwał się przebiegle piosenkarz i zdjął z niego koszulę. Robił to bardzo wolno i niesamowicie delikatnie. Dosłownie muskał go czubkami palców. Nieco oszołomiony Jacek właściwie nie mógł nic mu zarzucić. To on miał problem, z opanowaniem swojego zdradliwego ciała. W ten sposób Norr, przez prawie kwadrans pomagał mu nałożyć piżamę. Po tej operacji Karski był cały czerwony na twarzy, miał przyśpieszony oddech i ledwo nad sobą panował. Max włożył mu pod plecy puchatą poduchę i zerknął na niego niewinnie.

- Od razu lepiej wyglądasz, wróciły ci nawet rumieńce – obdarzył go psotnym uśmieszkiem. – Każę Samowi przynieść ci tutaj kolację. Ja też muszę się wcześniej położyć, jutro z samego rana mam wywiad. – Zostawił Jacka z kompletnym chaosem w głowie. Był zadowolony z tego co osiągnął. Te śliczne rumieńce na twarzy zmieszanego  męża świadczyły na jego korzyść.

……………………………………………………………………

Niestety wszystkie plany Norra o wcześniejszym położeniu się do łóżka wzięły w łeb. Po uśpieniu Michasia zszedł do gabinetu na wieczornego drinka. Usiadł z książką w ręce, aby się odprężyć przed snem. Po chwili rozdzwonił się telefon. Czekał przez chwilę mając nadzieję, że jego dręczyciel odpuści i da mu spokój. Niestety po kilkudziesięciu sekundach słuchania natrętnej melodyjki zniecierpliwiony podniósł słuchawkę.

- Max, strasznie cię przepraszam, ale ta kretynka Nicola narobiła nam kłopotów. Mówiłem, żebyś jej nie kupował tego pierścionka – rozległ się głos Jima. – Od kiedy wróciłem atakują mnie reporterzy, nawet nie miałem czasu się wykąpać. Śmierdzę jak muł.

- Co znowu wymyśliła ta idiotka? Będę ją musiał w końcu zwolnić – warknął Norr wkurzony, że przerywa mu wypoczynek.

- Jakiś pismak zapytał ją o tą biżuterię, a ona powiedziała, że dostała ja od ciebie. Z jej wypowiedzi wynikło, że się zaręczyliście. Co ja do cholery mam im powiedzieć, bo koczują pod moim domem? – odezwał się zdenerwowany sekretarz.

- Prawdę chłopie, prawdę. Baba jest na mnie napalona od lat i to są tylko jej pobożne życzenia. Pierścionek był jej prezentem urodzinowym i Nicola doskonale o tym wie – westchnął ciężko piosenkarz. Nie znosił zatargów z prasą. Znowu nie zostawią na nim suchej nitki.

- Ale Max, widzieli was razem u jubilera i nawet zrobili wam zdjęcie. Naprawdę wyglądacie na nim na szczęśliwą, zakochaną parę. Pomyślą, że chcesz się wycofać w ostatniej chwili i zostawiasz na lodzie tą bidulkę od lat wiernie w tobie zakochaną. Znowu wyjdziesz na potwora – tłumaczył mu Jim coraz bardziej wyprowadzony z równowagi.

- Spokojnie, przekaż to co ci powiedziałem i nie martw się. Mam pomysł. Ta suka zapłaci mi za wszystko – odezwał się spokojnie Norr, uśmiechając się do siebie złośliwie. – Oglądaj jutro mój wywiad i nagraj go dla mnie. Przyjemnej nocy Jim. – Odłożył słuchawkę. – Upiekę dwie pieczenie na jednym ogniu. Jacek się wścieknie, trudno, nie mam innego wyjścia. Chyba dostanę tą trzepaczkę. Ciekawe czy zabrał ja ze sobą? A tę sukę Nicolę jasny szlag trafi! Zachciało się jej szantażu? Prawdziwa z niej desperatka! – Max dolał sobie koniaczku i usiadł z powrotem w wygodnym fotelu. Zaczął obmyślać szczegółowy plan.
...........................................................................................
Betowała Niebieska